വളരെ വളരെ പണ്ടാണ്...
തിയ്യുടെ ചൂടേറ്റ് ഓടിപ്പോയ മ്രഗം
പിന്നൊരിക്കലും
തിയ്യുടെ ചാരത്തു വന്നില്ല!
പാറിപ്പോയ പക്ഷിയും
തിയ്യുടെ അടുത്തു വന്നില്ല!
തീ കൊണ്ടു പൊള്ളിയ
അവനും അവളുമാവട്ടെ
തീയ്യെ വിട്ട്കന്നില്ല;
തീയ്യണച്ചുമില്ല.
വെന്ത ചാരത്തിൽ
വെന്തുകിടന്നതിന്റെ രുചി
അവർ പങ്കുവച്ചു.
തീ പിടിപ്പിച്ച രുചി!
അറിവിന്റെ രുചീ!
അവനും അവളും
പക്ഷികളല്ലായിരുന്നു...
മ്രഗങ്ങളല്ലായിരുന്നു...
അവരായിരുന്നു മനുഷ്യർ.
............................ജനു

അവർ സ്നേഹമയിരുന്നു...
പ്രണയമായിരുന്നു...
പ്രണയതിന്റെ ആഴങ്ങൾ നികരില്ല...
എന്നാൽ, നോവുപടർത്തുന്ന വേർപാടു തന്നെ...
നഷ്ടപ്പെട്ടതു നീലാംബരിയല്ല,
ഒരു കുയ്യൽ നിറയേ നെയ്പ്പായസമാണ്.

ഒടുക്കം
ബാക്കിയാവുന്ന വിവാദങ്ങളെ നമുക്ക്
വിത്തായി സൂക്ഷിക്കണം,
മലയാളി മരിക്കരുതല്ലൊ.

ച്യുതിയുള്ളവൻ അച്യുതനാവില്ല.
സ്വന്തം മുഖം മിനുക്കി സുഖിക്കുന്നവൻ ആനന്ദനുമവില്ല
എന്നിട്ടും നമുക്കുണ്ടൊരു അച്യുതാനന്ദൻ !